Ζωγραφική σε ξύλο

   Καθώς σκεφτόμουν την ανάρτηση αυτή, και έχοντας να ανεβάσω τόσα (όπως το pay it forward), συνειδητοποίησα ότι δεν σας έχω δείξει τίποτα με ζωγραφική. Η ζωγραφική ήταν η πρώτη μου δημιουργική ασχολία και η πιο αγαπημένη, κι ας μην τα καταφέρνω και τόσο καλά. Ονειρεύομαι κάποτε να κάνω μαθήματα και να ασχοληθώ με όλη μου την ψυχή μαζί της -τι ονειροποιείο θα ήταν άλλωστε δίχως όνειρα. Ως τότε θαυμάζω ό,τι βλέπω  και  κάνω το ψώνιο μου στα όρια των δυνατοτήτων μου. Όλα αυτά σας τα λέω για να φανείτε επιεικείς, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε όχι με χειροτεχνία ,αλλά με τέχνη ,κι  ίσως είναι βλασφημία που καταπιάνομαι με κάτι τόσο σπουδαίο, αλλά δεν μπορώ αλλιώς, είναι εσωτερική ανάγκη.

    Μετά την ψυχανάλυση, πάμε να σας δείξω τι έφτιαξα πρόσφατα. Είναι δύο φτυάρια φούρνου στα οποία έβαλα ορεινά θέματα, καθώς προορίζονταν για μια αυλή σπιτιού με φούρνο στη Δημητσάνα.
    Δεν έχω ιδιαίτερες οδηγίες, τα ξύλα σκούρυναν με κάσια και κατά το ζωγράφισμα κόλλησα μια χαρτοταινία στο κάτω μέρος για να είναι το τελείωμα σε ευθεία γραμμή.Τέλος τα περάσαμε βερνίκι ώστε να αδιαβροχοποιηθούν.



      Το ένα έχει μια βρύση που ξεδιψά, ξεκουράζει και δίνει ζωή με το νερό της. Παλιότερα που οι άνθρωποι πορεύονταν στη φύση, οι πηγές είχαν μεγάλη σημασία γι'αυτούς, όπως και για κάθε ζωντανό πλάσμα .Τις περιέβαλαν θρύλοι και δοξασίες και δέχονταν ακόμα και προσφορές για τα πνεύματα που τις κατοικούσαν και εξασφάλιζαν  την αδιάκοπη ροή τους.


   Στο άλλο υπάρχει  ανθρώπινη παρουσία.Η φιγούρα της  γιαγιάς που  φουρνίζει με κόπο και φροντίδα το ψωμί, που μετατρέπει  το σπόρο σε τροφή  για το σώμα, και το λόγο σε τροφή για την ψυχή. Εκείνη που η αγκαλιά της είναι πάντα ανοιχτή , που το άρωμά της είναι ή του φρέσκου ψωμιού ή του βασιλικού απ'τη γλάστρα και που οι τσέπες της ποδιάς της δεν αδειάζουν ποτέ για τα μικρά της.