Πάρτι επιστροφής

   Να' μαι πάλι πίσω! Πόσος καιρός πάει; Δυο μήνες; περισσότερο;
  Αυτό το καλοκαίρι πραγματικά ό,τι μπορούσε να χαλάσει χάλασε... Κι αν είσαι σε κάποια απόσταση από ειδικούς και σέρβις κι αν είσαι κι ονειροπαρμένος καλλιτέχνης κι όχι κολλημένος με τα ηλεκτρονικά, άστα να πάνε.
   Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που είμαι ξανά εδώ που δεν έχω όρεξη για πολλές γκρίνιες! Έχω τόσα που θέλω να σας δείξω. Ξεκινώ από τα πιο επίκαιρα και σε επόμενες αναρτήσεις θα δείτε και τι κάναμε  το καλοκαίρι.
   Το πάρτι που λέει ο τίτλος δεν αφορά τη δική μου επιστροφή -αν και θα μπορούσε - αλλά την επιστροφή των μικρών μας στο σχολείο. Κάθε πρωί ξεκινούν με τις τσάντες στους ώμους  κι εγώ δεν πιστεύω πότε φτάσαμε να τελειώνουμε το δημοτικό!


  Στις 17 Σεπτεμβρίου γιόρταζε η μεγάλη μου κόρη κι εγώ είχα υποσχεθεί πάρτι. Θέμα: ''Επιστροφή στο σχολείο". Ψάξιμο στο ίντερνετ για ιδέες, πολύ με βοήθησε η Λίζα που συγκέντρωσε τα καλύτερα σε αυτή την ανάρτηση. Ευχαριστώ πολύ Λιζάκι!
  Πρώτα φτιάξαμε τις προσκλήσεις μας από μπλε χαρτόνι με αυτοκόλλητες ετικέτες και ένα κομμάτι από σελίδα τετραδίου μέσα. Φυσικά ήταν χειρόγραφες σαν σχολικές εργασίες.


   Μετά ετοιμάστηκε η πινιάτα-μολύβι, από χαρτόνι που ντύθηκε με διάφορα χαρτιά, γλασέ, οντουλέ, βελουτέ.

   Τα πρώτα χρυσάνθεμα του κήπου μας μέσα σε ένα ποτήρι ντυμένο με μολύβια στόλισαν το τραπέζι. Δε χρειάστηκε καν να τα κολλήσω, ένα λαστιχάκι και μια κορδέλα τα συγκράτησαν  όσο χρειάστηκε κι υστέρα γύρισαν στις κασετίνες μας!


   Ο μπουφές μας σε ανάλογη διάθεση. Ήρθαν και τρύπωσαν ανάμεσα πολλά από αυτά που μας κάνουν παρέα στο διάβασμα.



 Το γλυκό μας έγινε μαυροπίνακας!




  Όταν έφυγαν τα ζουζουνάκια το αποχαιρετιστήριο δωράκι ήταν ένα ξύλινο στυλό που θεωρήσαμε ότι δεν χρειάζεται ούτε περιτύλιγμα, μόνο μια ευχαριστήρια καρτούλα.






   Και μια που είμαστε σ' αυτή τη διάθεση να σας δείξω κι άλλη μια κατασκευή ,που μας έδειξε προ ημερών κι η Ανεράιδα. Ένα κουτί παπουτσιών ντυμένο με χαρτοπετσέτα, δεν είναι κάτι σπουδαίο από μόνη της αλλά τη φτιάξαμε γιατί ο κύριος Γιάννης, ο δάσκαλος της μικρής μας, μας ζήτησε ένα κουτί για τα υλικά των παιδιών στο σχολείο.



 Αυτό σημαίνει ότι η τσάντα ελάφρυνε τουλάχιστον μισό κιλό, και επίσης σημαίνει ότι ο κύριός μας νοιάζεται πραγματικά!