Αποκλειστικό φωτορεπορτάζ

     Τι λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για το Φλεβάρη; Έτσι ξυπνήσαμε σήμερα, μια μερα από κεινες που ο Θεός ξοδεψε πολύ λευκό μαζί με το μπλε του


     Το σχολείο μας πάλι έμεινε κλειστό, χαρές και πανηγύρια για την πιτσιρικαρία. Το σπίτι δεν μας κρατούσε, τα πήρα και ξεκινήσαμε μια μεγάλη βόλτα. Περπατήσαμε πάνω από τρεις ώρες, ήθελα να δουν όλη αυτή την ομορφιά, ήθελα να τη δω κι εγώ μέσα απ' τα δικά τους μάτια.
      Πήραμε το "δρόμο της αγάπης" κι ανηφορίσαμε κατά το δάσος, παίξαμε χιονοπόλεμο και χιονοβόλεϊ , φτιάξαμε χιονανθρωπάκια και χιονοπαγωτά, τα δοκιμάσαμε κιόλας, τινάζοντας τα μικρά δέντρα προκαλέσαμε "τοπικές χιονοπτώσεις"...

       Τα δέντρα μας τράβηξαν την προσοχή, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, πώς γίνεται να τα προσπερνάμε και να τα βλέπουμε ίδια;
       Τα πλατάνια κι οι ακακίες με καρπούς ακόμα πάνω στα κλαδιά,



      ένα μεγάλο πεύκο,


    μια μικρή φουντουκιά,


    ένα χωράφι με καρυδιές και μηλιές,


    ένα επιβλητικό έλατο...


     Ένα είπα;

     Το βλέπετε το μικρό κίτρινο φιλαράκο; Αυτός είναι που κελαηδάει τόση ώρα.


   Αυτή η παρέα στάθηκε στον ήλιο για να ζεσταθεί,


αλλά  ίσως και για να δει αυτά τα λαμπυρίσματα.


   Ελπίζω  να σας άρεσε η βόλτα μας, σας αφήνω με δυο εικόνες λιγάκι αντιφατικές μεταξύ τους. Εκφράζουν με τον τρόπο τους  την αντιφατικότητα που είχε η ζωή μας τα τελευταία χρόνια, ένα μπέρδεμα σ' αυτά που θέλαμε, σ΄ αυτό που νιώθαμε ότι είμαστε. Ας σκεφτούμε λίγο, ίσως κάτι να μπορέσουμε να εξηγήσουμε.
    Συναντήσαμε στο δρομο μας ένα άλογο μπροστά στο καλύβι του, φορώντας μάλιστα για πανωφόρι μια κουβέρτα (!), φροντίδα από ένα αφεντικό που, φαίνεται, νοιάζεται και σε μικρή απόσταση τη γεμάτη πισίνα ενός ξενοδοχείου. Ποιόν να περίμενε άραγε αυτή η πισίνα τέτοια εποχή, και κάθε εποχή, δηλαδή, σ' έναν τόπο με εννιά μήνες χειμώνα και τρεις μήνες βαρυχειμωνιά;
Μάλλον τη ματαιοδοξία όσων την αντικρίζουν μεσα από το τζάμι του δωματίου τους.