Σπήλαια Διρού - Μάνη

    Η Μάνη είναι ένα μέρος της Πελοποννήσου με ξεχωριστό χαρακτήρα. Ο τόπος, οι άνθρωποι  κι οι συνήθειες έχουν ιδιαιτερότητες αλλά και μια δική τους ομορφιά. Για μας είναι και το μόνο κομμάτι της Πελοποννήσου που δεν έχουμε γνωρίσει από κοντά, αλλά η εκδρομή του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων το προηγούμενο Σάββατο  μας έδωσε την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση, μια γεύση που μας άνοιξε περισσότερο την όρεξη να γνωρίσουμε αυτά τα μέρη.
     Πρώτη στάση για πρωινό καφεδάκι στη Σπάρτη, στην πλατεία του δημαρχείου.


   Περνώντας μέσα από το βραχώδες μανιάτικο τοπίο και θαυμάζοντας τα πέτρινα κτίσματα ,παλιά και καινούρια όλα φτιαγμένα με σεβασμό στην τοπική αρχιτεκτονική, φτάσανε στην είσοδο του σπηλαίου Βλυχάδα, ένα από τα πιο όμορφα του κόσμου ,λένε, κι έτσι είναι.

     Το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής ,1200 μέτρα,γίνεται με βαρκούλες και στο τέλος συνεχίζουμε περπατώντας για 300 μέτρα περίπου ως την έξοδο. Σωσίβια, λοιπόν, κι επιβίβαση.


 
    Όποια περιγραφή κι αν κάνω για το εσωτερικό του σπηλαίου θα είναι φτωχή ! Μια λέξη μόνο: Μαγεία! Και τα λόγια από τα παιδικά χειλάκια γεμάτα θαυμασμό:
    Μαμά, δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτή την ομορφιά!
Μαμά, οι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα κι από δίψα, εγώ θα πεθάνω από ομορφιά εδώ!
    Δυο μικρά βιντεάκια για να πάρετε μια μικρή μόνο γεύση. Και σκεφτείτε, έχουν εξερευνηθεί 7,5 χιλιόμετρα ως τώρα, ενώ κανείς δεν γνωρίζει το συνολικό μήκος του σπηλαίου!


    Αν έχετε χρόνο δειτε κι αυτό το εξαιρετικό οδοιπορικό.

   Βγαίνοντας ακολουθούμε μια σύντομη διαδρομή και φτάνουμε ξανά στο σημείο απ' όπου μπήκαμε.

     Στο πλάι μας η θάλασσα και στο βάθος μια παραλία με κατάλευκα βότσαλα. Δείτε χρώμα που έχουν τα νερά!

     Φεύγοντας μας αποχαιρετά τη μνημείο της μανιάτισσας γυναίκας που ατενίζει τη θάλασσα έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε εχθρό που θα φανεί.

     Επόμενη στάση  στο Μαυροβούνι για μπάνιο και φαγητό. Απέραντη αμμουδιά, με λίγο κύμα εκείνη τη μέρα αλλά αυτό δεν πτόησε καθόλου ούτε τα παιδάκια μας, που περίμεναν πως και πως το πρώτο τους μπάνιο, ούτε τους λίγους θαρραλέους γονείς που βούτηξαν. Δίπλα στην παραλία μια εξαιρετική ταβέρνα μας έφερε του κόσμου τις λιχουδιές και σε πολύ καλές τιμές -να τα λέμε αυτά εποχές που είναι.

  Τελευταία στάση για παγωτό το απόγευμα στο γραφικό Γύθειο.

      Μια σκέψη τριγύριζε στο μυαλό μου καθώς επιστρέφαμε και τα πιο πολλά κουτσούβελα κοιμούνταν στα καθίσματα του πούλμαν το ένα στην αγκαλιά του άλλου. Πόσο ασήμαντα μοιάζουν τα δικά μας έργα κι εμεις οι ίδιοι ακόμα μπροστά στα δημιουργήματα της φύσης; Πώς μπορούμε να τα περιφρονούμε, πώς μπορούμε να τα μολύνουμε, να τα καταστρέφουμε, να τα καταπατούμε εμείς οι μικροί κι ασήμαντοι;