"Στο πανηγύρι του χωριού, στης Παναγιάς τη χάρη"

   Στα πανηγύρια, και συγκεκριμένα σ' αυτά του Δεκαπενταύγουστου, ήταν αφιερωμένη η ετήσια εκδήλωση του πολιτιστικού μας συλλόγου φέτος.  Τα πανηγύρια παραδοσιακά γίνονταν προς τιμήν των αγίων αλλά ήταν κι αφορμές για να βρεθούν μαζί χωριανοί, φίλοι, συγγενείς και ξενιτεμένοι, ακόμα και να μονιάσουν όσοι τυχόν τα είχαν "χαλάσει". Κουβαλούν αιώνες τώρα συνήθειες και έθιμα πολλά και διαφορετικά, ανάλογα με τον τόπο, και βέβαια δε χρειάζεται να σας πω ότι τα αυθεντικά πανηγύρια καμία σχέση δεν έχουν μ' αυτές τις μπουζουκο-συνάξεις που η άθλια μουσική σε ξεκουφαίνει κι ο κόσμος πίνει ουίσκι σε πλαστικά ποτήρια και πετάει γαρύφαλλα σε πιτσιρίκες που χορεύουν όλους τους χορούς με το ίδιο βήμα...
    Πάμε να δούμε όμως τη δικιά μας εκδήλωση. Όπως πάντα πολύς κόσμος βοήθησε, άλλοι πρόσφεραν χρήματα, άλλοι δούλεψαν, και πολλοί άνοιξαν τα σπίτια τους και πρόσφεραν παλιά αντικείμενα που -ποιος ξέρει;- ίσως κάποτε να είχαν πάρει μέρος σε γιορτές και γλέντια. Εγώ μαζί με τη Λέτα, όπως και πέρυσι, αναλάβαμε τα σκηνικά. Ε, όσο να πεις φέτος είχαμε προϋπηρεσία και ήταν λίγο πιο εύκολη η δουλειά μας...





   Το πρώτο κομμάτι με την πέτρινη βρύση ήταν μέρος των περυσινών σκηνικών και παρέμεινε. Λόγω του θέματος όμως χρειαζόταν μια εκκλησία κι ένα ταβερνάκι ή καλύτερα ένα "ζυθεστιατόριον".

'Οχι, η σκούπα δεν είναι για σκούπισμα, αργότερα θα πάρει μέρος στο χορό!

     Στο Μοριά, μετά τη λειτουργία και την αρτοκλασία, παρέες- παρέες οι πανηγυριώτες στρώνουν υφαντά στο ύπαιθρο και τρώνε τους μεζέδες που έφεραν μαζί ή που έφτιαξαν επιτόπου σε καζάνια και σούβλες.


    Το τραγούδι αρχίζει κι ακολουθεί ο χορός. Τσάμικο χορεύουν μεγάλοι, μικροί και πολύ μικροί- και η Θεοφανία μας!



    Στον Πόντο η Παναγία Σουμελά είναι το στήριγμα των πιστών της. Μετά τη λιτανεία ακολουθεί γλέντι με μοναδικούς ποντιακούς χορούς.






    Η μεσαία, ηλικιακά, ομάδα σε χορούς της βόρειας Ελλάδας. Εδώ είναι κι η Σοφία με το Χαράλαμπο.





    Στα νησιά μας στρώνονται τραπέζια, φωτιές ανάβουν για τα μαγειρέματα  και χαρούμενοι σκοποί γεμίζουν τον αέρα.

    Να και η σκούπα που μπαίνει στο χορό. Ταγκό κι ο αριθμός των χορευτών μονός, σε κάθε αλλαγή ζευγαριών ένας μένει χωρίς ταίρι, χορεύει με τη... σκούπα και δέχεται τα πειράγματα και το μουντζούρωμα με τη μουντζούρα του καζανιού!


    Έτσι γλεντούσαν οι ανθρωποι σε τούτα τα μέρη και μοιράζονταν όσα είχαν κι οι ευχές για χρόνια πολλά δίνονταν σε όλους μια τέτοια μέρα, είτε γιόρταζαν είτε όχι.
    Τέτοιες θερμές ευχές σας στέλνω κι εγώ, να είστε όλοι καλά! Και του χρόνου να ξαναγιορτάσουμε!