Ζάκυνθος

    Στη Ζάκυνθο περάσαμε φέτος τις μέρες των διακοπών μας, και μια που σήμερα έχω καλοκαιρινή διάθεση λόγω βόλτας στη θάλασσα - μάλλον το τελευταίο μπάνιο για φέτος,ε;- λέω να ξανακάνουμε μαζί μια βόλτα εκεί.
    Φτάνοντας κανείς στο λιμάνι και ξεκινώντας τη γνωριμία του με τον τόπο αρχίζει ν' αναρωτιέται. Πού βρίσκεται η Ζάκυνθος η αυθεντική; Την γκρέμισε ο σεισμός; Την αφάνισε η πυρκαγιά; 'Η μήπως την τρόμαξαν οι δυνατές μουσικές και οι τεράστιες φωτεινές επιγραφές των μαγαζιών;
    Όχι! Όλα αυτά την πλήγωσαν μόνο, και σαν κάθε πληγωμένο πρέπει να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω για να σε εμπιστευτεί και να σου ανοιχτεί. Πρέπει να περπατήσεις τις απέραντες αμμουδιές της, να βουτήξεις στα διάφανα νερά τους, να προσκυνήσεις στις εκκλησιές της που είναι αληθινά μνημεία κι ύστερα να πάρεις το δρόμο για τα χωριά τα κρυμμένα μέσα στις ελιές με τους παράξενους κορμούς. Πολύ θα σε βοηθήσει να γνωριστείς με τον τόπο αν βρεις λίγο καιρό να γνωρίσεις τα σπουδαία παιδιά που γέννησε, τα κείμενα, τις μουσικές τους...

Το πρώτο καλωσόρισμα

     Ο ναός του Αγίου Διονυσίου ξεχωρίζει από το κατάστρωμα ακόμα του πλοίου και πρώτα πάμε εκεί να προσκυνήσουμε το σκήνωμα του Αγίου, να θαυμάσουμε τις τοιχογραφίες τα ψηφιδωτά, τα βιτρό. Πίσω από το ναό λειτουργεί μουσείο με εκκλησιαστικά κειμήλια πολλά από τα οποία έχουν έρθει από τα νησάκια Στροφάδες, όπου μόνασε ο Άγιος.


     Περπατάμε στον παραλιακό δρόμο ώσπου να φτάσουμε  στην πλατεία Σολωμού, πλατεία ασυνήθιστα μεγάλη για ελληνική. Εκεί συναντάμε το άγαλμα της Ελευθερίας και στο κέντρο το άγαλμα του εθνικού μας ποιητή. Εκεί βρίσκονται η βιβλιοθήκη, το δημαρχείο και το μεταβυζαντινό μουσείο με τοιχογραφίες, τέμπλα, εικόνες και ό,τι άλλο σώθηκε από τις εκκλησίες του νησιού που καταστράφηκαν στο σεισμό του 1953.Στα αριστερά ο Άγιος Νικόλαος του Μώλου, κτίσμα του 1561, από τα ελάχιστα που σώθηκαν.



   Περπατώντας μέσα στην πόλη φτάνουμε στην πλατεία Αγίου Μάρκου,μικρή, κουκλίστικη, ο αλλοτινός τόπος συγκέντρωσης των ευγενών. Η καθολική εκκλησία του Αγίου Μάρκου στέκει εκεί από το 1518, όχι όμως και ο ναός του Παντοκράτορα δίπλα της. Στη θέση του υπάρχει πλέον το μουσείο Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων, με τα μαυσωλεία Σολωμού και Κάλβου.

 Η μικρή πλατεία τα βράδια γεμίζει κόσμο, την ώρα που πάνω στο λόφο της Μπόχαλης ανάβουν τα φώτα.

    Δε γίνεται να μην ανέβουμε ως εκεί, εμείς ανεβήκαμε μαζί με τη Χαρά, να μας μιλάει για τον τόπο και την ιστορία του. Ανάψαμε ένα κεράκι στην Παναγία και περπατήσαμε ως την πύλη του κάστρου, που όμως ήταν κλειστό εκείνη την ώρα.

      Η Μπόχαλη είναι ένα μαγικό ,σχεδόν αιωρούμενο, μπαλκόνι και η πόλη από κάτω φαίνεται σαν μια ανοιχτή αγκαλιά. Όσο σκοτεινιάζει η μαγεία απλώνεται...





    Μέσα στην πόλη υπάρχουν πολλά μικρά διαμαντάκια ικανά να σε κάνουν να σκεφτείς πώς θα ήταν αν είχε σωθεί ολόκληρη.

Το καμπαναριό του Άγιου Χαράλαμπου

    Και λίγο πιο έξω,στο Κρυονέρι, κάτω από τον κόκκινο βράχο -ναι, γι' αυτόν έγραψε ο Ξενόπουλος- μια παλιά ενετική βρύση που έδινε νερό στα διερχόμενα καράβια.



     Κι ύστερα σειρά έχουν τα χωριά οι εξοχές, οι παραλίες. Το τοπίο απόλυτα μεσογειακό. Ελιές, θυμάρι και γαλάζια νερά.

     Αλυκές:


    Όρμος Κεριού:



 Η μονή της Αναφωνήτριας με το μοναδικό πύργο του καμπαναριού, τελευταίο καταφύγιο των μοναχών σε ώρες επιδρομών.

 

Το καμπαναριό του Αγίου Νικολάου στο χωριό Κοιλιόμενο

Και παραλίες, ατέλειωτες παραλίες, η μία πιο όμορφη από την άλλη.

Χρειάζονται λόγια;

Πόρτο Ρόμα

Γέρακας

Μπούκα

   Η τελευταία εικόνα που πήραμε μαζί μας μαζί με ενθύμια γευστικά.