Ζάκυνθος, μέρος δεύτερο

        Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο όμορφο νησί του Ιονίου.
    Στο μεταξύ τα σχολειά άνοιξαν και υποδέχτηκαν τα παιδάκια μας, από φέτος μάλιστα έχουμε και μαθήτρια γυμνασίου στην οικογένεια! Οι δάσκαλοι ήταν εκεί, μας περίμεναν με ένα χαμόγελο, πάρα  τα όσα έχουν να αντιμετωπίσουν κι αυτοί, όπως όλοι μας άλλωστε. Μακάρι, Θεέ μου, να τα καταφέρουμε και να μη φορτώσουμε τα δικά μας βάρη στους παιδικούς ώμους...


    Ωστόσο η γνώση δε βρίσκεται μόνο μέσα στις σχολικές αίθουσες, μπορούμε να την αναζητάμε ακόμα και στις διακοπές. Εκεί τα παιδιά τη δέχονται απλά, σαν παιχνίδι και μαζί τους κάτι μαθαίνουμε κι εμείς. Στη Ζάκυνθο δυο πράγματα προσπαθήσαμε να γνωρίσουμε λίγο παραπάνω, το περιβάλλον και την ιστορία της.
    Ποιος δεν έχει ακούσει για τη χελώνα καρέτα καρέτα κι ότι επιλέγει τις παραλίες του νησιού για να αφήσει τα αυγά της; Όλοι το ξέρουμε, όπως, ίσως, και το ότι η ευρύτερη περιοχή του κόλπου του Λαγανά είναι Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο και προστατεύεται. Από κοντά η αλήθεια είναι ότι δε μοιάζει και τόσο ...προστατευμένη αλλά ευτυχώς είναι απέραντη κι έτσι... όλοι χωράνε. Από την πόλη του Λαγανά ίσα που περάσαμε, φύγαμε τρομαγμένοι από τη βαβούρα και την κακογουστιά της τουριστικής "ανάπτυξης". Στην άκρη του κόλπου όμως βρήκαμε την παραλία του Γέρακα, έναν επίγειο παράδεισο. Πριν ακόμα μπούμε διαβάσαμε σχετικά:

 
  Ύστερα την αντικρίσαμε από ψηλά....


 .... κι όταν  φτάσαμε στην αμμουδιά της αρχίσαμε να μετράμε φωλιές χελωνών. Ανάμεσά τους  άσπρα κρινάκια της άμμου.


     Εκεί κοντά στην παραλία βρήκαμε και το κέντρο διάσωσης θαλάσσιας χελώνας, ένα χώρο πανέμορφο, με πολύ ενημερωτικό υλικό και με μεγάλα ενυδρεία με ψάρια, χελώνες, οστρακοειδή κ.α.  που εντυπωσίασαν τα παιδιά. Στην αυλή είχε και γωνιά δημιουργικής απασχόλησης με ζωγραφιές και κατασκευές. Κι όλα αυτά δωρεάν, χωρίς είσοδο.






   Στην άλλη άκρη του νησιού συναντήσαμε άλλη μια ευχάριστη έκπληξη. Το πέτρινο πάρκο Ασκός. Εκεί ένα μεγάλο ορεινό κτήμα έχει διαμορφωθεί και φιλοξενεί πολλά είδη ζώων, οικόσιτα ζώα από την Ελλάδα και από άλλες γωνιές του πλανήτη, και άγρια. Τριγύρω πολλές πέτρινες κατασκευές άλλες καινούριες κι άλλες που μετρούν εκατονταετίες, όπως οι δεξαμενές για τα βρόχινα νερά, σκαλισμένες μέσα στους βράχους. Πάντως την καρδιά μας έκλεψαν τα ελάφια ("Να πάρουμε κι εμείς ένα;")που τριγυρνούσαν ανάμεσά μας- τα ταϊσαμε και τα χαϊδέψαμε και τα ρακούν ( "Σαν τον Κλυν της Κάντυ, ε, μαμά;)! Όλα αυτά γύρω από ένα κυκλικό μονοπάτι με μήκος γύρω στο ενάμισι χιλιόμετρο.







     Μάγεμα η φύσις κι όνειρο... Πώς να μην εμπνεύσει μεγάλους ποιητές; Κι οι ποιητές βρίσκονται ακόμα εδώ, στο μουσείο Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων αναπαύονται ο Εθνικός μας ποιητής κι ο Ανδρέας Κάλβος, μέσα σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα. Στην είσοδο δίπλα υπάρχει ακόμα κι ένα κομμάτι από τον κορμό του δέντρου κάτω από το οποίο, στο λόφο του Στράνη, γράφτηκε ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν... Είναι συγκλονιστικό να μπορείς να αγγίξεις την ιστορία σου...



    Πολλά σημεία του τόπου δένονται με τη νεότερη ιστορία αυτής της χώρας. Όπως ο Άι Γιώργης των Φιλικών. Εδώ ήταν που έδωσε τον όρκο του στη Φιλική Εταιρία κι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Η εικόνα του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται τώρα στο Μεταβυζαντινό μουσείο.

    Η αλήθεια είναι πως όλοι εμείς εδώ στην "αντίπερα όχθη" ανέκαθεν μακαρίζαμε τους Επτανήσιους που "δε γνώρισαν τουρκικό ζυγό". Μια μικρή ματιά όμως στην ιστορία τους δείχνει πως ίσως τα πράγματα να μην ήταν ακριβώς έτσι. Δυνάστες πέρασαν κι από δω, δυνάστες σκληροί που εναλλάσσονταν ίσως για λίγο φέρνοντας την ελπίδα στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, πριν αυτοί βρεθούν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Ανισότητες μεγάλες, φτώχεια και καταπίεση από ξένους κι από "δικούς". Δυο κόσμοι διαφορετικοί, ο λαός και το libro d' oro, ούτε στον ίδιο χώρο δε συναθροίζονταν. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες άνθισαν αγώνες για ένα καλύτερο αύριο, για δημοκρατία και για ένωση με την πατρίδα. Με φωτιά και με με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί...
   Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση εκείνης της εποχής μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο Αγγέλικα η μαντενούτα, της Ελένης Κεκροπούλου, που αναφέρεται στη ζωή της μητέρας του Διονύσιου Σολωμού και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Παρά τον όγκο του είναι ευκολοδιάβαστο.