Βόλτα στη λίμνη του Λάδωνα και στην καρδιά του φθινοπώρου

   Την προηγούμενη Τετάρτη τα σχολεία ήταν κλειστά γιατί οι εκπαιδευτικοί είχαν εκλογές. Η εβδομάδα όταν έχει ένα κενό σα να μην την καταλαβαίνουμε πως φεύγει. Χαράς ευαγγέλια για παιδιά και γονείς -μη σας πω πιο πολύ για τους γονείς... Κι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για μια κοντινή εκδρομούλα. Με συνοπτικές διαδικασίες η απόφαση πάρθηκε, πάμε στη λίμνη του Λάδωνα.

   Πήραμε την εθνική οδό Τρίπολης -Πύργου. Σιγά σιγά το τοπίο αλλάζει και εγκαταλείπουμε το ελατοδάσος. Πρώτη στάση στα Λαγκάδια, το πετροχτιστο χωριό, πατρίδα των ονομαστών άλλοτε χτιστών της πέτρας. Στο επιβλητικό κτήριο που στέγαζε το γυμνάσιο μέχρι πριν λίγα χρόνια λειτούργησε το πρώτο τεχνικό σχολείο της χώρας.

πηγή εικόνας

   Στην είσοδο του χωριού η εκκλησία των Ταξιαρχών με το ιδιαίτερο καμπαναριό της κι έναν ανάγλυφο εσταυρωμένο πάνω από την πλαϊνή πόρτα.



   Οι δυο πλατείες του χωριού μοιάζουν με αιωρούμενα μπαλκόνια.



    Επόμενη στάση τα Τρόπαια. Στην είσοδο μας καλωσορίζει το Δημοτικό σχολείο, πανομοιότυπο με το δικό μας και με τόσα άλλα σ΄όλη τη χώρα, όσα χρηματοδότησε ο Α. Συγγρός.






   Μετά από λίγα χιλιόμετρα αντικρίζουμε από ψηλά τη λίμνη να φιδογυρίζει ανάμεσα στα βουνά.



   Ο Λάδωνας πηγάζει από τα Αροάνια όρη στο νομό Αχαΐας και χύνεται στον Αλφειό. Από την αρχαιότητα συνδέεται με πολλούς μύθους. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ιταλοί χρηματοδότησαν και κατασκεύασαν το φράγμα που δημιούργησε τη λίμνη και το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, σαν ανταπόδοση για όσα προξένησαν στον τόπο. Η λίμνη φτάνει σε μήκος τα 15 χιλιόμετρα και σε βάθος τα 420 μέτρα, όταν είναι γεμάτη, μετά τις βροχές και τα χιόνια του χειμώνα. Αυτή την εποχή η στάθμη της είναι αρκετά χαμηλά αλλά είναι εξίσου όμορφη καθώς καθρεφτίζονται μέσα της ο ουρανός κι οι γύρω κορυφές.
    Το καλοκαίρι διοργανώνεται στις όχθες φεστιβάλ με συναυλίες και πολλοί κάνουν κάμπινγκ, ψαρεύουν και κάνουν κωπηλασία.





    Την εποχή που τα νερά κατεβαίνουν φανερώνεται και της Κυράς το γεφύρι, που κατασκευάστηκε επί ενετοκρατίας το 13ο αιώνα από την Κυρα της Άκοβας, όπως ονόμαζαν τη βενετσίανα αρχόντισσα που διοικούσε την περιοχή, για να ενώνει τις δυο όχθες ου ποταμού. Το χειμώνα τα νερά καλύπτουν όλο αυτό το κομμάτι και το γεφύρι.


    Δίπλα του η σύγχρονη γέφυρα και μια ράμπα όπου με μια σχεδία που έσερναν συρματόσχοινα μετέφεραν φορτία.


   Συνεχίζουμε  ακολουθώντας το ποτάμι, αντίθετα με τη ροή του και περνάμε στο νομό Αχαΐας. Ιδανική στάση για φαγητό το χωριό Δάφνη που φημίζεται για τα κρεατικά του. Η περιοχή έχει αρκετή κτηνοτροφία και στο δρόμο συναντάμε πολλά κοπάδια.

 






   Εμείς στρίβουμε πριν τη Δάφνη και ακολουθούμε τις πινακίδες για τις εγκαταστάσεις του καγιάκ. Οι εγκαταστάσεις ήταν έρημες τέτοια εποχή, όμως η διαδρομή είναι μαγευτική.






    Από τον 111, δηλαδη το δρόμο που έρχαιται από την Πάτρα φτάνουμε πάλι στην εθνική Τρίπολης- Πύργου και γυρνάμε πίσω έχοντας κάνει έναν ωραιότατο κύκλο.

Μπαινοντας στο χωριό

   Μπορεί το ελατοδάσος τριγύρω να παραμένει όλο το χρόνο καταπράσινο αψηφώντας το χειμώνα, μέσα στο χωριό όμως το φθινόπωρο γεμίζει χρυσάφι τους δρόμους. Το Σάββατο ήταν μια μέρα με τις σταγόνες να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα και βγήκαμε σεργιάνι να χαρούμε αυτό το σκηνικό.

Η πλατεία

Το προαύλιο του Γυμνασίου

Ο δρόμος της αγάπης

     Μέσα στο Δασάκι τα ίδια χρώματα, μαζί με πολλά μανιτάρια που ξεφυτρώνουν στο υγρό έδαφος. Δυστυχώς τα μόνα που γνωρίζουμε και μαζεύουμε από το δάσος είναι τα πλευρομανίταρα στους κορμούς των δέντρων. Ναι, τα πλευρώτους εννοώ, που η γεύση των άγριων δεν έχει καμία σχέση με αυτά από το σουπερμάρκετ.