Απ' το Μοριά στη Ρούμελη

     Κοντεύει να φύγει ο πρώτος μήνας του καινούριου χρόνου, τώρα που καταφέρνω να καθίσω να γράψω την πρώτη ανάρτηση. Ο καινούριος χρόνος μας έδειξε από την αρχή ότι τουλάχιστον δε θα είναι ένας βαρετός χρόνος. Λίγο οι απόκριες που πριν βρούμε το φλουρί στις βασιλόπιτες των σχολείων πρέπει να προγραμματίσουμε τα αποκριάτικα, λίγο κάποια θεματάκια υγείας που μας άφησε ο παλιός χρόνος, λίγο οι εκλογές δεν πλήττουμε καθόλου σας λέω!

Έξω από το εκλογικό κέντρο

    Παρόλα αυτά εκμεταλλευτήκαμε το ότι τα σχολεία έμειναν κλειστά τη Δευτέρα και αφού ψηφίσαμε την ώρα που λαλούσαν τα κοκόρια ξεκινήσαμε μια διήμερη εκδρομούλα ως τη Λιβαδειά. Εκεί έχουμε ανθρώπους δικούς μας και φιλόξενο σπιτικό που μας καλοδέχονται κάθε φορά- κι ας έχουν περάσει 4 χρόνια από την τελευταία φορά που πήγαμε.
     Όσοι την γνωρίζετε την πόλη θα συμφωνείτε ότι δεν έχει και κανένα ξεχωριστό χαρακτήρα, μικρές άχρωμες πλατείες και άναρχη δόμηση που καταπίνει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Το στολίδι του τόπου είναι η Κρύα, το ποταμάκι κι οι πήγες της ΄Ερκυνας, δηλαδή. Από το κέντρο της πόλης περπατάμε αντίθετα από τη ροή των νερών για να φτάσουμε στις πηγές και απολαμβάνουμε μια όμορφη βόλτα. Κάθε τόσο κανάλια και ερειπωμένοι νερόμυλοι μαρτυρούν ότι τούτα τα νερά κάποτε έδιναν ζωή στον τόπο.




       Στην πλατεία συναντάμε στα δεξιά μας όπως ανεβαίνουμε το μητροπολιτικό ναό του αγίου Γεωργίου και αριστερά ένα συντηρημένο νερόμυλο, τώρα είναι κλειστός αλλά παλιότερα το θυμάμαι να λειτουργεί ως μπαράκι.




    Άλλος ένας νερόμυλος που έγινε ταβέρνα. Παλιό, επιβλητικό πρωτοβιομηχανικό κτήριο.


 Διάφορα γλυπτά μέσα κι έξω από το νερό, μάλλον απεικονίζουν τη νύφη Έρκυνα ή τη Λήθη και τη μνημοσύνη, δεν κατάφερα να το διασταυρώσω.

    Κοντά στις πηγές βλέπουμε ένα τμήμα του μεσαιωνικού κάστρου της πόλης.





    Εδώ στην έξοδο του φαραγγιού, πλάι στης πηγές λέγεται ότι βρισκόταν κατά την αρχαιότητα το μαντείο του Τροφώνιου Δία, ένας υπόγειος μυστηριακός τόπος. Οι πιστοί προσέρχονταν κι έπιναν νερό από της πηγές της Λήθης και της μνημοσύνης πριν πάρουν χρησμό και το μαντείο απέκτησε φήμη και δύναμη.



    Πάνω στους βράχους που περιβάλλουν το φαράγγι μια λευκή κουκίδα το εκκλησάκι της αγίας Ιερουσαλήμ με τα 800 του σκαλοπάτια.


   Δίπλα ένα πέτρινο θεατράκι που έχει, λένε, εξαιρετική ακουστική, προφανώς λόγω των βράχων.




       Συνεχίζουμε το σεργιάνι μας στη γη της Βοιωτίας. Κοντινός προορισμός η ξακουστή Αράχωβα στους πρόποδες του χιονισμένου Παρνασσού. Το αρχοντοχώρι που όλοι γνωρίζουν και οι πιο πολλοί θα έχετε επισκεφθεί.



  Το σκηνικό που δημιουργούσε η ομίχλη υποβλητικό. Στους δρόμους και στην πλατεία ησυχία.



   Εδώ ήταν που το 1826 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης νίκησε τους Τούρκους στη μάχη της Αράχωβας και κάθε χρόνο στο πανηγύρι γίνονται πολλές εκδηλώσεις και αναπαράσταση της μάχης.

 
   Στο προαύλιο δύο πυροβόλα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κάτω από το ρολόι.





   Κατεβαίνοντας πάλι στον κεντρικό δρόμο μπαίνουμε στο κτήριο του παλιού Δημοτικού σχολείου. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί σε λαογραφική έκθεση με παλιούς αργαλειούς, εργαλεία υφαντικής και υφαντά . Παράλληλα γίνονται μαθήματα υφαντικής, χρυσοκεντήματος και κοφτού κεντήματος. όλα αυτά χρηματοδοτούνται από το Δήμο και πραγματκά είναι χαρά να βλέπεις καινούρια έργα από νέους που μαθαίνουν αυτές τις παραδοσιακές τέχνες.

Μικροί αυτοσχέδιοι αργαλειοί.

Αναπαράσταση αρχαιοελληνικού αργαλειού

      Πίσω από το σχολείο βρίσκεται ο βράχος της 'Ωρας. Έχει καταστραφεί παλιότερα από σεισμό και  από τους Γερμανούς που προξένησαν καταστροφές στο χωριό, αλλά ξαναχτίστηκε στο ίδιο σημείο, πάνω στο βράχο που παλιά τον χρησιμοποιούσαν ως φυσικό ψυγείο για φύλαξη τροφίμων!
     Η κυρία που μας ξενάγησε μέσα στο σχολείο μας άνοιξε να ανέβουμε πάνω στο ρολόι και μάλλον ήταν η καλύτερη ώρα για να δούμε το ηλιοβασίλεμα.