Aς βάλουμε ένα χεράκι

   Πρώτη μέρα του φθινοπώρου και αποχαιρετούμε το καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι αλλιώτικο και δύσκολο. Μας έφερε πολλά, δοκίμασε τις αντοχές μας, κάποια στιγμή μας λύγισε: ανασφάλεια, αβεβαιότητα, καμιά ελπίδα να μη φαίνεται. Διπλή η αγωνία για όσους έχουμε φέρει στον κόσμο κι άλλες ψυχές. Το χειρότερο οι εικόνες των παιδιών που ψάχνουν ένα νέο τόπο να σταθούν κυνηγημένα από πολέμους και φτώχεια και τελικά βρίσκουν το θάνατο... δε θα φύγουν ποτέ από το νου μας...
    Κάτι τέτοιες στιγμές δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα, πόσο μάλλον να φτιάξεις κάτι, ελάχιστα όσα έκανα κι αυτά διεκπαιρεωτικά. Το κεφάλι σκυμμένο ώσπου... ξαφνικά ακούγεται ένα κουδούνισμα ποδηλάτου, περνάει και μας δείχνει ότι υπάρχουν προβλήματα πιο μεγάλα από τα δικά μας και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το κουράγιο να φροντίζουν κι άλλα παιδιά, κι άλλες οικογένειες εκτός από τις δικές τους.
     Ένα μικρό χέρι βοήθειας για το κέντρο φροντίδας της Βέροιας, για λεπτομέρειες εδώ, στην Ποδηλάτισσα. Τα συρτάρια ανοίγουν, τα ανακατεμένα ξανά-ανακατεύονται κάτι να βγει. Μερικά κοσμήματα, απλά και με αγάπη φτιαγμένα.
















        Μεγάλη χαρά έδωσε σ' εμένα και πολύ χρώμα στις καλοκαιρινές βολτούλες ένα απρόσμενο δώρο από χέρια αγαπημένα, τα χρυσά χέρια της Πέπης μας! Πανέμορφες σαγιονάρες με ζωγραφική και ντεκουπάζ σε θαλασσινό σχέδιο.


 Δεν είναι τέλειες; Πεπούλα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!