Ύδρα

    Όσα κι αν έχουν ειπωθεί και γραφτεί για την Ύδρα, όσοι χαρακτηρισμοί κι αν της έχουν δοθεί είναι λίγοι και αδυνατούν να περιγράψουν την αίσθηση που έχει κανείς σε τούτο τον τόπο που δεν μοιάζει με άλλον. Τον τόπο που μαγεύει, εμπνέει κι αιχμαλωτίζει τους επισκέπτες... Φυσικό τοπίο, αρχιτεκτονική, τέχνη και παράδοση φτιάχνουν ένα δυνατό μείγμα, αισθητικό κι απολύτως εθιστικό.

    Ο δρόμος μέχρι το Μετόχι δεν είναι κι ο πιο εύκολος αλλά φτάνοντας το νησί μας γνέφει από απέναντι και σε λίγα λεπτά με τα μικρά σκάφη βρισκόμαστε κοντά του.



  Στο λιμανάκι τα μεταφορικά μέσα του νησιού, θαλάσσια ταξί, άλογα, γαϊδουράκια και χειράμαξες. Τους περισσότερους μήνες του χρόνου απαγορεύονται ως και τα ποδήλατα.  Το ιδανικό είναι να έχουμε διάθεση για περπάτημα- ας έχουμε υπόψιν και τα μονοπάτια του νησιού για πεζοπορία.


   Αρχίζουμε τη βόλτα μας από την αριστερή -βόρεια πλευρά του λιμανιού. Συναντάμε με τη σειρά το αρχοντικό της οικογένειας Τσαμαδού- νυν σχολή εμποροπλοιάρχων, το κτήριο του Ιστορικού Αρχείου και μουσείου Ύδρας και τα δίδυμα ενετικά κτήρια, που ήταν νοσοκομείο και μπαρουταποθήκη.


  Στο πέταλο ανεβαίνουμε στον αριστερό προμαχώνα. Ο Ανδρέας Μιαούλης ατενίζει τη θάλασσα κι εμείς την πόλη μπροστά μας με όλη της την αρχοντιά. Στη βάση του αγάλματος βρίσκονται θαμμένα τα οστά του.




    Συνεχίζοντας συναντάμε το κτήριο των παλιών σφαγείων που τώρα έχει διαμορφωθεί σε χώρο τέχνης. Στη στέγη του όλο το καλοκαίρι η εγκατάσταση ''ρούχα για πνεύματα'' του Paul Chan.


    Γυρνώντας πίσω στο κέντρο του λιμανιού περνάμε ανάμεσα από τα τραπεζάκια των καφέ και μπαίνουμε στον περίβολο της Μονής Παναγίας Φανερωμένης που φιλοξενεί και το εκκλησιαστικό μουσείο. Στην αυλή υπάρχουν προτομές και ο τάφος του Λάζαρου Κουντουριώτη. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε το καθολικό της μονής γιατί ήταν κλειστό, αλλά το εσωτερικό του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.





    Βγαίνοντας προχωράμε προς τη δεξιά- νότια πλευρά του λιμανιού. Στην πλευρά αυτή δεσπόζει το αρχοντικό Τομπάζη που είναι η σχολή καλών τεχνών.



    Φτάνουμε στο δεξιό προμαχώνα και στο Περίπτερο. Στο πλάι οι ''παραλίες'' της πόλης,Σπηλιά και Υδρονέτα, κατάλληλες για βουτιές από τα βράχια. Φυσικά το νησί διαθέτει κι άλλες παραλίες πολύ όμορφες, θέλουν όμως λίγο παραπάνω περπάτημα ή βόλτα με θαλάσσιο ταξί.







  Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα η συνοικία Καμίνια, το κιτρινο-κόκκινο σπίτι που δεσπόζει ήταν της οικογένειας Μιαούλη, πατρικό του ήρωα.



   Πάνω από το  Περίπτερο στέκονται εφτά ανεμόμυλοι.


  Ανηφορίζουμε ανάμεσα στα πεύκα για να δούμε από κοντά το αρχοντικό Παύλου Κουντουριώτη που έχει μετατραπεί σε μουσείο, αλλά κι αυτό το βρίσκουμε κλειστό.




   Πολύ κοντά συναντάμε το τουρκικό σαράι. Η αυθεντική του αυλόθυρα σώζεται στο μουσείο.



   Επόμενη στάση το αρχοντικό Λάζαρου Κουντουριώτη που μας υποδέχεται στα δωμάτιά του για να δούμε αυθεντικά κειμήλια της οικογένειας, έπιπλα, σκεύη και φορεσιές  στη θέση που βρίσκονταν. Στον επάνω όροφο φορεσιές και άλλα αντικείμενα από πολλά νησιά, ενώ σε διαμορφωμένους χώρους στο κελάρι εκτίθενται έργα των Περικλή και Κωνσταντίνου Βυζάντιου με θέα την Υδρα.

Η φορεσιά της γυναίκας του ναυάρχου.

Λεπτομέρεια μπροστά στο φούρνο: '' 1821 απέθανεν ο δεσπότης ''

   Τα δρομάκια στο εσωτερικό της πόλης μικροσκοπικά και κατάλευκα. Κάθε γωνιά και μια όμορφη εικόνα προκαλεί το φακό της μηχανής. Σπίτια μικρότερα ή μεγαλύτερα,αυλές και λιλιπούτειες πλατειούλες μπλέκονται, όλα περιποιημένα και πεντακάθαρα.







    Το φαρμακείο Νταφαλιά, το πρώτο του νησιού λειτουργεί ακόμα.



    Φυσικά δε λείπουν κι οι γευστικές στάσεις. Στην ''ξερή ελιά'', στην ομώνυμη πλατεία φάγαμε εκπληκτικά, στο μικρό καφέ βρήκαμε κρέπες με γεύση και βαφτισμένες με φαντασία και τα υπέροχα αμυγδαλωτά τους μας συνόδευσαν και στην επιστροφή.





      Πίσω στο λιμάνι όταν φτάνει η ώρα της επιστροφής...


                                      ... αντίο Αρχόντισσα ή μάλλον... εις το επανιδείν!