Σπήλαιο Κάψια

   Πολύ κοντά στη Βυτίνα, ενάμισι χιλιόμετρο από το χωριό Κάψια και δεκαπέντε περίπου χιλιόμετρα από την Τρίπολη βρίσκεται ένα θαυμαστό δημιούργημα της αρκαδικής γης, το σπήλαιο Κάψια. Είναι ένα από τα δέκα πιο αξιόλογα της χώρας, λένε οι στατιστικές με τον ψυχρό τους τρόπο, αλλά την ομορφιά την αντικρίζουν τα μάτια κι η ψυχή χωρίς να έχουν ανάγκη τους αριθμούς.
   Το σπήλαιο βρίσκεται στην άκρη του οροπεδίου της Μαντινείας και συνδέεται με ένα δίκτυο από καταβόθρες της περιοχές που αν δεν υπήρχαν θα είχαμε εδώ μια λίμνη. Για πρώτη φορά ερευνήθηκε από τον αρχαιολόγο Γουσταύο Φουζέρ που έκανε ανασκαφές στην περιοχή το 1887 και αργότερα το 1911 και το 1974 χαρτογραφούνται κι άλλα τμήματα. Είναι επισκέψιμο από τις 10/10/2010.


Δίπλα στην φυσική είσοδο του σπηλαίου βλέπουμε μια καταβόθρα που κανονικά θα έπρεπε να είχε πολύ νερό τέτοια εποχή, αν ο χειμώνας δεν είχε τόσο λίγα χιόνια και βροχές φέτος. Το νερό που πέφτει εδώ ταξιδεύει υπόγεια και μετά από 28 μέρες βγαίνει στο κεφαλάρι του Άργους!

Η φυσική είσοδος του σπηλαίου

   Μπαίνουμε από την καινούρια- τεχνητή είσοδο σ΄ένα μαγικό κόσμο. Τα  φώτα ανάβουν καθώς προχωράμε και μαζί με τον ξεναγό μας μας δείχνουν την ομορφιά του σπηλαίου: σχηματισμοί, σχήματα και χρώματα στην πρώτη αίθουσα, την αίθουσα των Θαυμασίων.










  Το σπήλαιο είχε χρησιμοποιηθεί από τον άνθρωπο ως την ύστερη αρχαιότητα και οι πρώτοι χριστιανοί της περιοχής το χρησιμοποίησαν ως χώρο λατρείας. Έχουν βρεθεί εκεί σκεύη, λυχνάρια και έργαλεία. Κάποια τα άφησαν οι αρχαιολόγοι και παραμένουν εδώ.






   Σε όλα τα τοιχώματα και στους σταλακτίτες αυτή η κόκκινη γραμμή είναι το σημάδι που άφησε πίσω της μια πλημμύρα γύρω στον 4ο ή 5ο αιώνα μΧ. Τα νερά προήλθαν μάλλον από ένα φράγμα στην περιοχή της Τεγέας και κατέκλυσαν για μήνες το σπήλαιο. Το τρομερό είναι είναι ότι εγκλώβισαν στο σπήλαιο περίπου πενήντα άτομα που δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν. Στο επόμενο επίπεδο διακρίνονται σε πολλά σημεία τα οστά τους, είναι η αίθουσα των οστών.




   Φεύγοντας μας αποχαιρετά μια αραχνουλα που μαζί με κάποια άλλα έντομα τα δολιχοποδα και τις νυχτερίδες είναι οι μόνιμοι κάτοικοι του σπηλαίου.