Πορεία: δυτικά

   Οι φετινές μας διακοπές, οι πολύτιμες αυτές μέρες κάθε καλοκαιριού, μας γέμισαν όμορφες εικόνες. Η διαδρομή ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα με τον προορισμό. Ξεκινάμε λοιπόν για τα δυτικά.

   Αφού παρακάμψαμε την Πάτρα, η μεγάλη γέφυρα μας έφερε στη Στερεά Ελλάδα.




     Μεσολόγγι. Στο ένδοξο αυτό αλωνάκι η ιστορία εξακολουθεί να τριγυρνά αλλά και η φύση το τυλίγει με απίστευτα ατμοσφαιρικές εικόνες.
    Τα παλιά τείχη αγκαλιάζουν ακόμα τη μικρή πόλη. Ποιος νους μπορεί να χωρέσει τις αγωνίες των υπερασπιστών τους, τη δύναμη και την απελπισία τους την ώρα της εξόδου;



  Ο κήπος των ηρώων είναι ένα πάρκο προς τιμήν όλων εκείνων, επιφανών και ανώνυμων, Ελλήνων και φιλελλήνων που πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις για να μείνουν ελεύθεροι.




   Στα αριστερά ο τύμβος των νεκρών της εξόδου, στο κέντρο ο ανδριάντας του λόρδου Βύρωνα, στα δεξιά ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη.


     Από τον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη: Η κόρη της Ελλάδας, ένα γεμάτο χάρη και γλύκα κοριτσάκι συλλαβίζει, τι άλλο, τις σελίδες της ιστορίας που γράφτηκαν εδώ.




   Δίπλα από τον κήπο, το μικρό εκκλησάκι της αγίας Παρασκευής είναι ο τόπος που αποφασίστηκε η έξοδος και συντάχθηκε το κείμενό της.




   Στο κέντρο της πόλης το παλιό Δημαρχείο στεγάζει το μουσείο ιστορίας και τέχνης με δυο αίθουσες αφιερωμένες στο λόρδο Μπάυρον, με κάποια προσωπικά του αντικείμενα που σώθηκαν. Στους υπόλοιπους χώρους έργα ζωγραφικής πρωτότυπα και αντίγραφα εμπνευσμένα από την έξοδο, όπλα, φορεσιές και άλλα αντικείμενα εκείνης της εποχής.





   Η βόλτα στη λιμνοθάλασσα είναι μαγευτική. Τα ιβάρια οι κατασκευές για το ψάρεμα δηλαδή, οι βαρκούλες των ψαράδων και τα πασσαλόπηκτα σπίτια τους, τα πουλιά που βρίσκουν εδώ τροφή, οι αλυκές με τα βουνά αλατιού που παράγουν και πιο πολύ αυτή η αχλή που σβήνει τα έντονα χρώματα φτιάχνουν απόκοσμες εικόνες...

Στο βάθος το νησάκι Κλείσοβα

    Επόμενη στάση το Αιτωλικό, μια πόλη-νησί που χωρίζει δυο λιμνοθάλασσες και δυο πέτρινες γέφυρες την ενώνουν με τις απέναντι στεριές.

 



    Το φαράγγι της Κλεισούρας μας φέρνει βόρεια.



   Το νερό πάντα κοντά μας, ο Αχελώος, και οι λίμνες Λυσιμάχεια, πριν το Αγρίνιο,  Στράτου και Αμβρακία μετά, κάνουν το τοπίο καταπράσινο.




   Και κάπως έτσι , φτάνοντας στην Αμφιλοχία ξεπρόβαλε μπροστά μας ο Αμβρακικός.



  Ένα από τα στολίδια του η Βόνιτσα, στεφανωμένη από το κάστρο της.



   Περνώντας την υποθαλάσσια σήραγγα στο Άκτιο -πανηγύρι η νεολαία πίσω- φτάνουμε στον επόμενο σταθμό μας, την Πρέβεζα. Πώς την έχετε εσείς στο μυαλό σας; Μήπως σαν την μελαγχολική πόλη που αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης - κι ας έζησε εκεί μόνο 32 μέρες; Ε, κάπως έτσι την είχαμε κι εμείς αλλά μας διέψευσε εντελώς!
   Πρώτα -πρώτα μπαίνοντας, στην παραλία της την Κυανή Ακτή (και μόνο από το όνομα...) συναντήσαμε κατοίκους της περιοχής που έπαιζαν petanque ή αλλιώς αμπαλί, όπως το λένε εκεί, ένα παιχνίδι με μεταλλικές μπάλες που έμαθαν από τους Γάλλους, και μας μίλησαν με τόσο ενθουσιασμό κι αγάπη γι' αυτό!


    Απέναντι από την ακτή ένα από τα τρία κάστρα που έχτισε ο Αλή Πασάς στην Πρέβεζα



  Πλησιάζοντας συναντάμε μια πόλη γεμάτη χρώματα και ζωή. στην παραλία εκατοντάδες ιστιοφόρα  και κόσμος να ανεβοκατεβαίνει στην προβλήτα ή να κάθεται στα καφέ και τα ταβερνάκια της.



   Η πραγματική έκπληξη έρχεται όταν μπαίνουμε στα κουκλίστικα, γραφικά στενάκια της παλιάς πόλης.
   Συναντάμε πρώτα στον κεντρικό πεζόδρομο την εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου με τον ενετικό πύργο στο προαύλιο και το ηλιακό ρολόι του. Στο εσωτερικό το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο κι η εικονογράφηση πλησιάζει στα δυτικά πρότυπα εικονογραφίας. Απ' έξω μια ρωμαϊκή σαρκοφάγος είναι τώρα βρύση.





      Στα γύρω δρομάκια θα βρούμε την προτομή του Καρυωτάκη και το σπίτι που πέρασε τις τελευταίες μέρες του.


 
   Σίγουρα όμως η καρδιά της πόλης είναι ένα τόσο δα στενάκι, το Σεϊτάν Παζάρ, το Διαβολοπάζαρο. Στην αρχή του ένα ανάγλυφο αφηγείται την ιστορία του παζαριού. Εκεί ήταν που οι κάτοικοι, για να απαλλαγούν από τον βίαιο Τούρκο διοικητή της περιοχής, έτριψαν με σαπούνι τα σκαλιά απ' όπου θα περνούσε κι έτσι το άλογό του γλίστρησε κι εκείνος πέφτοντας χαρακτήρισε το μέρος διαβολοπάζαρο...


   Λίγα μέτρα πιο πέρα ένα ιστορικό τυπογραφείο της πόλης , που σύγχρονο πια λειτουργεί ακόμα, αλλά έκρυβε μέχρι πρόσφατα στο δάπεδο του τους σκελετούς των Τούρκων που δολοφονούνταν και θάβονταν εκεί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας από τον κουρέα που είχε στον ίδιο χώρο το κουρείο του.



  Τώρα πια το Σεϊτάν  Παζάρ είναι ένα γραφικό στενάκι με πολύ όμορφα και προσεγμένα μαγαζάκια και ταβερνάκια και πλημμυρισμένο στα λουλούδια. Ειδικά το βράδυ που ανάβουν τα φαναράκια του είναι σα να ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο.



                        Μακάρι η διοργάνωση να έχει και συνέχεια!