Σιένα

    Ο φετινός Ιούνιος μας έδωσε την ευκαιρία να το πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι που προετοιμάζαμε από το προηγούμενο καλοκαίρι. Προορισμός μας η Φλωρεντία και κάποιες από τις γύρω περιοχές της Τοσκάνης Σα να λέμε ταξίδι όχι μόνο σε τόπο αλλά και πίσω στο χρόνο.
   Φτάσαμε αεροπορικώς στη Ρώμη κι εκεί νοικιάσαμε αυτοκίνητο. Γενικά βολεύουν πολύ και τα τρένα, αλλά εμείς με τα παιδιά ήμασταν πέντε, οπότε δε συνέφερε με τίποτα να χρησιμοποιήσουμε μέσα μαζικής μεταφοράς, συν ότι έτσι είχαμε περισσότερη αυτονομία.

    Πρώτη σταση στη Σιένα -πρώτη δυνατή δόση εκπληκτικής ομορφιάς!
Ισχυρή πόλη- κράτος άλλοτε και αντίπαλο δέος της Φλωρεντίας, διατηρεί ανέπαφα τα μεσαιωνικά της σοκάκια αλλά και τα λαμπρά κτήρια που μαρτυρούν τον πλούτο και την ισχύ της. Η παρακμή της ξεκίνησε το 1348 με την επιδημία πανούκλας που αφάνισε το 1/3 των κατοίκων κι ολοκληρώθηκε δυο αιώνες αργότερα με την κατάκτηση από τη Φλωρεντία, μετά από πολιορκία.


  Μπαίνουμε στην πόλη από την Porta Camollia. περπαταμε στα στενά δρομάκια. Είναι ήδη μεσημέρι, οπότε μια μικρή πιτσαρία μας θυμίζει έναν ακόμα λόγο που λατρεύουμε αυτή τη χώρα.





 Λοτζια ντέλα Μερκαντσία. Μια στοά που χρησίμευε για εμπορικές συναλλαγές:


   Τα στενα σοκάκια δε μας προετοιμάζουν καθόλου γι' αυτό που ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας. Είναι η εκπληκτική πιάτσα ντελ Κάμπο με το ημικυκλικό σχήμα που φιλοξενεί δυο φορές το χρόνο το Πάλιο, γιορτές με ιπποδρομίες στις οποίες συναγωνίζονται οι συνοικίες της πόλης.


  Στην πλατεία δεσπόζει το παλάτσο Πούμπλικο, το γοτθικό δημαρχείο, με τον πύργο- παρατηρητήριο, τον Τόρε ντελ Μάντζα, που φτανει τα 102 μέτρα!


    Η εσωτερική του αυλή:



   Συνεχίζουμε, αναζητώντας το επόμενο θαύμα.




    Το εκτυφλωτικό Ντουόμο, ο καθεδρικός δηλαδή της πόλης, είναι ένας γοτθικός ναός που ολοκληρώθηκε το 1382, με αμέτρητα ανάγλυφα και αγάλματα στην πρόσοψή του.


   Το εσωτερικό του είναι εξίσου όμορφο κι εντυπωσιακό. Λευκό και μαύρο μάρμαρο στους κίονες που στηρίζουν την οροφή με τα χρυσά αστέρια και τον τρούλο.


   Αλλά και στο δάπεδο ένθετες μαρμάρινες παραστάσεις.


  Στον άμβωνα ανάγλυφα με σκηνές από τη ζωή του Χριστού, του Νικόλα Πιζάνο.





  Τριγύρω ανάγλυφα, νωπογραφίες και παρεκκλήσια, όπως αυτό του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.



  Βγαίνοντας από το ναό, δεξιά στέκει ανολοκλήρωτο το κλίτος που θέλησαν να προσθέσουν οι κάτοικοι, για να γίνει η εκκλησία τους η πιο μεγάλη της χριστιανοσύνης. Δυστυχώς η πανούκλα τους πρόλαβε...



   Περνάμε τη στοά για να φτάσουμε στο βαπτιστήριο.


  Εκεί στο γκισέ διαπιστώνουμε ότι θα έπρεπε να είχαμε πάρει ξεχωριστά εισιτήρια για να μπούμε κι όχι μόνο αυτα για το ντουόμο. Ο ευγενικός κύριος μας λέει ότι πρέπει να ξαναπάμε στο γραφείο έκδοσης, στην πλατεία από την άλλη πλευρά του ναού, κάτι που κανείς μας δεν έχει κουράγιο να κάνει.
   Ευτυχώς μου επέτρεψε μια φωτογραφία :


    Μια σύγχρονη γωνιά, δίνει γλύκα στην πόλη!


  Ανηφορίζοντας φτάνουμε στο Σαν Ντομένικο, που ξεκινησε να χτίζεται το 1226. Σ' ενα παρεκκλήσι του τιμάται η αγία Αικατερίνη που γεννήθηκε στη Σιένα.



   Αυτή η πανέμορφη πόλη έχει ακόμα πινακοθήκες, μουσεία και άλλα πολλά να δει κανείς, αλλά ο χρόνος είναι λίγος. Βγαίνουμε απο τα τείχη ρίχνοντας μερικές ματιές στις εξοχές της.







   Κανονικά το πρόγραμμα της πρώτης μέρας είχε και επίσκεψη στο Σαν Τζιμινιάνο, όμως αποδείχτηκε υπερβολικά αισιόδοξο. Λίγο μια καθυστέρηση στο αεροδρόμιο, λίγο η κούραση όλου του ταξιδιού ως εδώ, δεν μπορέσαμε να δούμε το "Μανχάταν της Τοσκάνης"...
   Μια φωτογραφία από το ίντερνετ, έτσι για μια μικρή γεύση:

πηγη εικόνας