Φλωρεντία, απο το Σαν Λορεντσο στο παλάτσο Βέκιο

   Φτάνοντας κανείς στη Φλωρεντία έχει στο νου του χαρακτηρισμούς όπως πόλη- μουσείο, σκέφτεται το Σανταλ  που αρρώστησε από την ομορφιά της, και ψάχνει να δει τι απ' αυτά είναι πραγματικό... Όλα! Η πόλη ξεπερνά κάθε περιγραφή...
 
    Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από τη γειτονιά των Μεδίκων, εκει που ο Κοζιμο ο Πρεσβύτερος έχτισε το παλάτι που θα στέγαζε την τράπεζά του, που ήταν, τότε, η μεγαλύτερη της Ευρώπης,  αλλά και την οικογένειά του, που για τους επόμενους αιώνες θα διοικούσε τη Φλωρεντία και καθόριζε το χαρακτήρα της. Το παλάτσο Μέντιτσι -Ρικάρντι στέκεται λιτό κι επιβλητικό απέξω, με λαμπρές αίθουσες και μια κομψή εσωτερική αυλή στο εσωτερικό του.



    Μπροστά του η μικρή πλατεία με το ναό του Σαν Λορέντσο, έργο του Μπρουνελέσκι, που ήταν ο ενοριακός των Μεδίκων και γι' αυτό φρόντισαν να τον κάνουν έναν λαμπρο ναό. Η πρόσοψή του, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ,καθόλου δε μαρτυρα τι κρύβει!




  Η βιβλιοθήκη έχει πρόσοψη στο περιστύλιο.


   Γυρω απο το περιστύλιο υπάρχουν πολλές αίθουσες με εργα τέχνης, παλαιότερα ή σύγχρονα, σαρκοφάγους, χειρόγραφα βιβλία, ταπισερι, σκευοφυλάκια, σχεδια, μακέτες κι αμέτρητους άλλους θησαυρούς.





   Μπαίνουμε στον κυρίως ναό. Το κεντρικό κλίτος μας οδηγεί σε μια Αγία τράπεζα ντυμένη με πολύχρωμα μάρμαρα.





    Βγαίνουμε από το ναό και προχωράμε από την πίσω πλευρά για να μπούμε στο παρεκκλήσιο των Μεδικων -αφού περάσουμε από αυστηρό έλεγχο.












   
   Δίπλα στο Σαν Λορέντσο βρίσκεται και η ομώνυμη υπαίθρια αγορά με τρόφιμα, δερμάτινα είδη και άλλα προϊόντα της περιοχής.

 Συνεχίζουμε για να φτάσουμε στο Ντουόμο της πόλης, αφιερωμένο στη Σάντα Μαρία ντέι Φιόρι, την Παναγία των λουλουδιών.

 Ολο το συγκρότημα λάμπει ντυμένο με  χρωματιστά  μάρμαρα, αμέτρητα αγάλματα και ανάγλυφες διακοσμήσεις. 'Εχει τέτοια ομορφιά και αρμονία που δε μπορεί κανείς να πιστέψει ότι είναι έργο ανθρώπου...

  Ο τεράστιος θόλος, το απίστευτο για την εποχή του επίτευγμα του Μπρουνελέσκι δεσπόζει σε όλη την πόλη και μαρτυρά το μεγαλείο και τη δύναμή της ως τις μέρες μας.


  Δίπλα στο ναό το καμπαναριό του Τζιότο.

 Και μπροστά το Βαπτιστήριο με τα εκπληκτικά ψηφιδωτά στο θόλο του.

Δεν είναι ευκολο να πλησιάσει κανεις...

   Δυστυχώς δε μπορέσαμε να μπούμε στο Ντουόμο. Ο κόσμος ήταν τόσος που η αναμονή στην ουρά ήταν  δύο με τρεις ώρες, όποια ώρα κι αν πήγαμε, ενώ δεν υπάρχει δυνατότητα  κράτησης εισιτηρίων μέσω ίντερνετ γιατί η είσοδος είναι δωρεάν.
 
  Απέναντι από τον καθεδρικό η Λότζα ντελ Μπιγκάλο, κάποτε τα εγκαταλειμμένα παιδιά έμεναν εδω τρεις μέρες πριν δοθούν για υιοθεσία...

  Περνάμε από την πιατσα ντελα Ρεπούμπλικα...


   Κάνουμε μια στάση για να δοκιμάσουμε τοπικές λιχουδιές και να πάρουμε δυνάμεις για τη συνέχεια.

Η κρηνη του Ποσειδώνα πίσω απο σκαλωσιές, το' χει η μοιρα μας να τις συναντάμε κάθε φορα που πάμε στην Ιταλία...

  Μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή του παλάτσο και νιώθουμε σαν να μπαίνουμε στον Παράδεισο! Η κρήνη με τον ερωτιδέα κελαρύζει, οι στοές κι οι κίονες ανθίζουν...


   Κάθε αίθουσα, κάθε γωνιά και κάθε σκάλα δοξάζει την καλαισθησία της πόλης που 'εγινε το λίκνο της Αναγέννησης, αλλά και μας θυμίζει την ισχύ της. Το χρήμα και τα όπλα δεν έπαψαν ποτέ να επιβάλουν την θέλησή τους...



   Η αίθουσα των πεντακοσίων, με τις τεράστιες νωπογραφίες του Βαζάρι., αναπαριστά όλες τις μεγάλες νίκες που πέτυχε η πόλη, όταν ο Κόζιμο ο νεότερος υπέταξε όλη την Τοσκάνη.




   Από την αίθουσα της Δικαιοσύνης...
 
  ... περνάμε στην αίθουσα των κρίνων,του συμβόλου της Φλωρεντίας.Στα δυο φύλλα της πόρτας που ενώνει τις δυο αίθουσες οι προσωπογραφίες του Δάντη και του Πετράρχη με μαρκετερι...


   Στο βάθος μια αίθουσα με χάρτες και μια τεράστια υδρόγειο. Η εποχή των εξερευνήσεων έχει ξεκινήσει.
 Πολλοι ακόμα χώροι, δωμάτια και κρυφά περάσματα είναι διαθέσιμα για επίσκεψη μόνο με ξεναγό, για όποιον θέλει να ζήσει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα την εποχής...


   Άλλα αξιόλογα κτίρια στην περιοχή πίσω από το Ντουόμο, μικρότερα ή μεγαλύτερα μουσεία, υπάρχουν πολλά.
   Το Μπαρτζέλο ήταν η παλιά φυλακή της πόλης και στην αυλή του γίνονταν εκτελέσεις. Τώρα είναι μουσείο, με το Δαβίδ του Ντονατέλο να αποτελεί το πιο διάσημο έκθεμα.




   Το παλάτσο Νονφινίτο -που δε φαίνεται καθόλου "μισοτελειωμένο"- είναι μουσείο φυσικής ιστορίας και φιλοξενει τέχνη απο τις -λίγες- ιταλικές αποικίες στην Αφρική.


   Η γκαλερία ντελ Ακαντέμια, τμήμα της πρώτης σχολής καλών τεχνών που ιδρύθηκε στην Ευρώπη το 16ο αιώνα φιλοξενεί μεταξυ άλλων και το αυθεντικό άγαλμα του Δαβίδ, αλλά... η αναμονή κι εδώ ήταν πολύ μεγάλη. Ήρθαμε την τελευταία μέρα χωρις να έχουμε κρατήσει εισιτήρια, οπότε, ραντεβού την επόμενη φορα...





υγ: αν θέλετε να μπείτε στο κλίμα της εποχής, αναζητήστε στο you tube τη μινι σειρα "Μέδικοι, οι νονοί της Αναγέννησης"