Τα μαγικά τριγωνάκια

ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΤΡΙΓΩΝΑΚΙΑ

   Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και τα παιδιά, ο Βασίλης, ο Φώτης κι η Ιωάννα μαζί με τους φίλους τους, πήραν τα τριγωνάκια τους και βγήκαν να πουν τα κάλαντα στα σπίτια της γειτονιάς τους. Χτύπησαν όλες τις πόρτες, έψαλαν με τις πιο χαρούμενες φωνές και γέμισαν τα χέρια τους γλυκά κεράσματα κι τον κουμπαρά τους με νομίσματα.

  Είχε μείνει μόνο ένα σπίτι να πάνε, το πιο απομακρυσμένο, που τα παράθυρά του ήταν πάντα κλειστά κι ο μαντρότοιχος του κήπου του τόσο ψηλός που δεν έφταναν να κοιτάξουν μέσα. Εκεί ζούσε μόνος του ο γερό-Παράξενος – έτσι τον έλεγαν όλοι και πολλοί λίγοι θυμούνταν πια το αληθινό του όνομα. Τα παιδιά πλησίασαν αργά και χτύπησαν την ξύλινη πόρτα. Σε λίγο άνοιξε λιγάκι και μόλις φάνηκε  το πρόσωπο του γέρο-Παράξενου, πριν ακόμα προλάβουν να ρωτήσουν «Να τα πούμε;», ακούστηκε ένα μουγκρητό κι οι άγριες φωνές του:                                                                                                       

 -Χαθείτε από μπροστά μου και να μην σας ξαναδώ! Δε σας κάλεσε κανείς εδώ πέρα!

  Τα παιδιά κατατρόμαξαν κι άρχισαν να τρέχουν όσο πιο πολύ μπορούσαν. Όταν σταμάτησαν λαχανιασμένα κοίταξαν γύρω τους και κατάλαβαν ότι είχαν απομακρυνθεί από τη γειτονιά κι είχαν μπει μέσα στο δάσος. Εκεί ήταν δύσκολο να προσανατολιστούν, έκανε κρύο κι οι πρώτες νιφάδες του χιονιού άρχισαν να πέφτουν. Προχωρούσαν με δυσκολία και τα πιο μεγάλα κρατούσαν από το χέρι τα μικρότερα για να τους δίνουν κουράγιο. Μετά από λίγη ώρα έφτασαν σε ένα ξέφωτο, τριγυρισμένο από ψηλά δέντρα που τα κλαδιά τους ήταν στολισμένα κι έλαμπαν από τις πολλές πυγολαμπίδες που κάθονταν εκεί.

«Το νεραϊδοξέφωτο», ψιθύρισε ο Βασίλης, «υπάρχει στ’ αλήθεια!». Όλα κοιτούσαν γύρω μαγεμένα, όταν άκουσαν ένα θρόισμα και πίσω από τα κλαδιά-απίστευτο!- φάνηκαν δυο μικρές νεράιδες που τα πλησίασαν.                                                                                                

  –Τι γυρεύετε εδώ ; τα ρώτησαν, και τα παιδιά αφηγηθήκαν όσα έγιναν εκείνη τη μέρα.

   Οι νεραϊδούλες  κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν και πήραν από τα χέρια των παιδιών τα τριγωνάκια που κρατούσαν ακόμα . Κρέμασαν επάνω τους στολίδια και κουδουνάκια και τους τα έδωσαν πίσω.                                  

  –Πάρτε τα και γυρίστε πίσω, τώρα πια είναι μαγικά, όποιος ακούει τον ήχο τους, η καρδιά του θα μαλακώνει, όσο σκληρή κι αν είναι! Οι πυγολαμπίδες θα πετούν μπροστά σας και θα σας δείχνουν το μονοπάτι, ακολουθήστε τις!

   Έτσι τα παιδιά προχώρησαν, μέχρι που αντίκρισαν τα σπίτια, πρώτο αυτό του γέρο-Παράξενου. «Δοκιμάζουμε;» ρώτησε ο Φώτης. Οι πιο πολλοί συμφώνησαν και ξαναχτύπησαν την ξύλινη πόρτα. Πάλι ξεπρόβαλε το θυμωμένο  πρόσωπο, αλλά αυτή τη φορά αμέσως ακούστηκε μια γλυκιά μελωδία πρωτάκουστη. Ακολούθησαν κι οι φωνές των παιδιών… και το θαύμα έγινε! Ο γέρο- Παράξενος στάθηκε, άκουγε τα κάλαντα με κλειστά  τα μάτια κι όταν τα ξανάνοιξε το πρόσωπό του ήταν τόσο αλλαγμένο! Είχε μια γλύκα! «Σας ευχαριστώ» είπε μόνο «σας ευχαριστώ» κι έτρεξε στον κήπο να κόψει ρόδια από τη ροδιά του να φιλέψει τα παιδιά.                                                                             

 -Δεν έχω τίποτα άλλο να σας φιλέψω, πάρτε τα να τα σπάσετε την Πρωτοχρονιά!    Και να ξανάρθετε!!